کارم داشتی سوت بزن!

دلش می‌خواهد بی‌آنکه خم شود يا اينکه بچه‌ها را مجبور کند بالا را نگاه کنند، توی چشم‌هايشان نگاه کند. براي همين هم عاشق اين است که پسرش را توی صندلیِ چرخ‌دستیِ فروشگاه بگذارد تا بتواند موقع حرف‌زدن، نگاهش کند. يک روز توی راهروی پنيرها، قصه‌ی پسرکِ چرخ‌دستی به ذهنش رسيد. بعد روزها، ماه‌ها، سال‌ها و توی همه‌ی راهروهای فروشگاه، داستان‌هايی از آن بچه برای پسرش تعريف کرد. اين‌طور شد که وقتی پسرش از او خواست تا کتابی بنويسد، «کتابی جدی، بدون جادوگر و شعبده‌باز و ديوانه‌بازی»، بگونيا فهميد وقت آن رسيده که ماجرای پسرکِ چرخ‌دستی را بنويسد، اما تقصير او چيست که تعدادی هيولا و ماجراهای مسخره هم سر راه پسرکِ چرخ‌دستی سبز شد؟ ولی اين کتاب جدی است. قبول نداری؟

خواهر و برادر ندارد، براي همين هم کوچک که بود، وقتی حوصله‌اش سرمی‌رفت، شخصيت‌های مختلف خلق می‌کرد. گاهی نقاشی‌شان می‌کرد، گاهی هم آن‌ها را با خلال دندان، چوب گيلاس، يا هر چيز ديگری که توی خانه پيدا می‌شد، می‌ساخت.

نقاشی را خيلي دوست دارد، اما کارهای ديگری را هم دوست دارد، مثلاً آشپزی برای آدم‌هايی که دوستشان دارد، خوردن خوراکی‌های خوش‌مزه، پايکوبی و آواز (حتی اگر خارج بخواند)، آفتاب‌گرفتن و پيداکردن چيزهای کوچکی که باعث می‌شوند دنيا جای خيلی بهتری برای زندگی باشد. در ضمن دوست دارد دوست‌هايش و گربه‌ها را نوازش کند. و از همه بيشتر دوست دارد بخندد، خيلی بخندد. آهان، وقتی هم عصبی می‌شود، دلش درد می‌گيرد، مثل ميم.

محمدرضا پارساکیش، متولد سال ۱۳۶۵ تهران هستم.

نوجوان که بودم بهترین تفریحم انگلیسی‌خوندن بود.

دبیرستان ریاضی خوندم ولی به زبان‌های خارجی و ادبیات فارسی علاقه‌ی زیادی داشتم. بعد از اینکه مدت کوتاهی تو یه رشته‌ی مهندسی درس خوندم، تصمیم گرفتم دنبال علاقه‌م برم و این شد که زبان اسپانیایی خوندم.

در حال حاضر شغلم هیچ ارتباطی با ترجمه نداره، ولی این کار بخشی از زندگی‌م شده.